Ik ben Marijke en ik vertel jullie graag wat over mijzelf. Ik ben ook al heel oud dus mijn geschiedenis is lang! Maak je borst maar nat! 🙂

Tulpenbollen en suikerbieten

Laat ik beginnen met te zeggen dat ik, aan het eind van de tweede wereldoorlog, als kind écht honger heb geleden. Als het ‘Zweedse brood’ toen niet uit de hemel was komen vallen, waren mijn ouders, m’n zusje en ikzelf waarschijnlijk binnen een maand gestorven.

In het welvarende westen van nu kan je je dat natuurlijk nog nauwelijks voorstellen maar ik kan me de gaarkeukens, de gebakken tulpenbollen en de smaak van suikerbieten in ieder geval nog goed herinneren. Het gevoel van honger evenzeer.

Ondanks die periode van honger en miserie, besloot onze moeder op een gegeven moment vegetariër te worden. Het moet ergens in mijn tienerjaren geweest zijn. Wij, haar dochters, deden toen in ieder geval vrolijk mee. Zonder echt te beseffen waarom natuurlijk.

Met dank aan Rusland (en KLM)

Toen ik later trouwde veranderde dat echter weer. Voor mijn man ging ik weer vlees bakken en het zelf ook weer eten. Nog wat later at ik ook weer vis. Pas op m’n vijftigste, ik was intussen gescheiden, heb ik het roer weer omgegooid en at ik opnieuw minder tot helemaal geen vlees meer. Ook al omdat ik gehoord had dat het de overgangsverschijnselen zou verminderen.

Wat nog bleek te kloppen ook 🙂

Dus tja…hoe minder (eerst geen rood, daarna ook geen wit) vlees ik at, hoe beter ik me daarbij voelde. De ‘trek’ werd steeds minder en ik ging ook steeds meer nadenken over hoe die stukjes vlees eigenlijk tot stand kwamen. Via die afschuwelijke ‘vleesindustrie’ weet ik inmiddels.

Echt definitief en voltijds vegetariër worden, deed ik trouwens na een week lang keihard werken in Rusland. Je moet weten dat ik in die periode elke dag de vreselijkste aardappelschotels heb moeten eten (ze weten daar écht niet wat ze met een vegetariër moeten aanvangen) en ik op de terugvlucht (met KLM) ook nog eens vergeten was om m’n vegetarische voorkeur door te geven!

Kortom: ik kreeg een bordje eten met wat vlees voorgeschoteld en ik dacht: “nou ja, dan eet ik dat maar een keer op, ik heb zo’n vreselijke trek!”. Ik stopte echter 1 hap in m’n mond en m’n lichaam verkrampte meteen, m’n keel sloeg op slot en ik kon niet eens meer slikken!

De boodschap van m’n lichaam was dus behoorlijk duidelijk: vlees hoort er niet meer bij! Best bijzonder hé? Toen ben ik dus écht vegetariër geworden en gebleven.

Vegan op Fuerteventura

Drie jaar geleden, toen ik 78 jaar oud was, emigreerde ik naar de Canarische eilanden. Ik wilde het laatste  stuk van mijn leven graag in een lekker klimaat wonen.
Hier op het eiland Fuerteventura kwam ik bovendien in aanraking met het veganisme. Door – lach niet – Facebook nog wel! 🙂

Een van mijn schoondochters had me  namelijk aangemeld voor Facebook omdat dat handig zou zijn nu ik in het buitenland woonde. Ik werd daarna lid van de Fuerteventura ForumGroup omdat ik natuurlijk graag m’n nieuwe omgeving wilde leren kennen. Je loopt in het begin sowieso tegen een aantal dingen aan als je emigreert. Dat kon dus alleen maar handig zijn.

Hoe dan ook: op datzelfde forum was een bevlogen jongeman actief die veganist bleek te zijn. Hij postte dan van die vreselijke ‘slachthuisvideo’s’ en vertelde over kalfjes die bij hun moeder werden weggesleurd vanwege de melk.

Toen ik dat – en al die andere vreselijke dingen – allemaal op me liet inwerken, was ik zelf ook helemaal verloren. Ik kon daarna in ieder geval niet meer doen of ik nergens vanaf wist. Ik begon me zelf ook meer in de melkveehouderij te verdiepen en moest er als snel helemaal niets meer van hebben.

Beach boys

Wat ook helpt is dat op Fuerteventura sowieso erg veel jonge sportieve mensen wonen. Veel surfers, veel “beach boys” en jongeren die een wat andere manier van leven ambiëren dan die van het ‘drukke westen’. Dat merk  je ook in hun eetgewoonten.

Bijna alle restaurants hier hebben dan ook vaak vegetarische en veganistische gerechten/schotels op de kaart staan. Je vindt hier erg makkelijk een veganistish eethuisje. Dus ja …. logisch dat ik daardoor beïnvloed wordt. Het maakt het heel makkelijk en erg prettig allemaal.

Geen fan van ‘namaak’

Het enige waar ik het tot op heden nog een beetje moeilijk mee heb, is het loslaten van kaas (immers, wat is een hollander zonder kaas?!), het schrappen van dat drupje melk in mijn koffie én van verse eieren.

Wat daarbij niet helpt is dat ik allerlei ‘kaas namaaksels’ heb geprobeerd en die allemaal eigenlijk even vreselijk vond. Uiteindelijk zal ik de smaak van kaas dus maar gewoon moeten loslaten. Voor de koffiemelk geldt eigenlijk hetzelfde: ik heb nog geen alternatief gevonden waar ik blij van werd.

Met het eten van eieren heb ik echter geen moeite. Met name omdat die afkomstig zijn van de vier kipjes die hier vrolijk door m’n tuin lopen. Daar zie ik helemaal niets verkeerds in.

Kortom: op mijn oude dag ben ik dus nog een halfbakken veganist geworden! Daarbij word ik ook nog eens aangemoedigd door de vriend (17 jaar oud!) van een van m’n kleinzoons. Die eet en leeft al jaren veganistisch en zegt dat het ‘een kwestie van doorzetten is”.

Lief hé? 🙂

---

Andere verhalen

• Loes Stoop: een chick moet kunnen scharrelen
• Stéphanie Ponsard: zorg dragen voor jezelf en anderen
• Els: Sportende vegan
• Hoe eten en leven onze lezers?

---

In [Vegan Talk] delen onze volgers  hun ervaringen met je.

Over hoe de  vegan (of veggie) lifestyle hun bevalt, of waar ze juist nog over struikelen in hun aanloop ernaar toe. Iedereen kan z’n ‘ei’ kwijt
Wil je zelf ook graag je ervaring delen? Stuur dan je verhaal naar info@veganistischkoken.be