Misschien herken je dit maar al te goed; je bent veganist of vegetariër (of je bent vastbesloten dat te worden) maar er knaagt steeds iets aan je.
Je vindt jezelf namelijk ‘moeilijk’ tegenover je familie en je vrienden en je voelt je daar verrekte schuldig over. Zelfs nu je al ja-ren op die manier eet en leeft!
Je wil natuurlijk niet opgeven waar je voor staat en waar jij je goed bij voelt, maar Jezus…je bent je steeds weer aan het verontschuldigen!
Dat gaat zo bij familiefeestjes en ieder stapje in de wereld dat je zet. Zelfs thuis, tegenover je partner, heb je het gevoel alsof je de lastigste persoon ter wereld bent.
Om wat je eet nota bene.
Pfff….
Ben jij een ‘schaap onder de wolven’?
We krijgen echt ontzettend veel reacties die hier min of meer mee te maken hebben. Soms zijn die ook behoorlijk emotioneel want zoals je je kan voorstellen…het doet je zelfbeeld geen goed als je jezelf steeds opnieuw inprent dat je een lastig geval bent.
Je hoeft geen psycholoog te zijn om dat te bevestigen 😉
Als je het enigszins relativeert is het natuurlijk belachelijk. We hebben het tenslotte ‘gewoon’ over eten. Niet bepaald de meest schokkende manier om je te onderscheiden maar helaas…de praktijk is vaak anders.
En hoe banaal het ook mag lijken, als je er (te) lang mee rondloopt, kan je er doodongelukkig van worden. Dan voel je je een ‘schaap onder de wolven’ en denk je dat te veel ‘blaten’ je sociale contacten geen goed zullen doen.
Zoals gezegd wordt dit nog lastiger, wanneer je dit gevoel ook ‘mee naar huis’ neemt. Met andere woorden; als je je ook tegenover je levenspartner zit te verontschuldigen.
Of andersom; dat hij/zij het gevoel heeft niks goed te kunnen doen (kan ook maar is een andere insteek dan dit artikel ;)).
No Milky Way 2 - vegan lunch
Ben jij de saaie boterhammen ook zo beu? Check dan zeker ons boek met heerlijke lunchrecepten (warm en koud).
Gaat de liefde door de maag?
Een voorbeeldscenario: je bent zopas de liefde van je leven tegengekomen. Je valt al in katzwijm als hij/zij je aankijkt, überhaupt spreekt en/of simpelweg een wenkbrauw beweegt. En je vraagt je af waar die persoon in godsnaam al die tijd gezeten heeft!
Kortom; deze laat je nooit meer gaan 😉
Alleen…hij of zij is geen veganist en heeft daar ook niets mee. Al is het ook geen probleem dat jij dat wel bent.
Of toch tot hiertoe.
Nu zijn Elke en ik alvast het voorbeeld van hoe zoiets goed kan gaan. Al eet ikzelf nog steeds niet 100% plantaardig, ik had er totaal geen moeite mee als dit thuis voortaan wél de standaard werd. Dat was eigenlijk een snelle en goed gemaakte afspraak. En het bevalt me vanaf het begin uitstekend.
Ik moet daar aan toevoegen dat mijn 2 oudere zussen mij wel al een beetje hadden ‘opgevoed’. Ik wist dus al wel het een en ander over het onderwerp en zag er toen ook al de logica van in. Dat scheelt wellicht.
Gesteld dat je nieuwe liefde van toeten of blazen weet, dan krijg je vaak al snel de eerste ongemakkelijke situaties te verwerken.
Bijvoorbeeld; wat als je kersverse lief je mee uit eten vraagt? Of hij/zij zelf voor je wil koken! Oeps.
Wantrouwen of vertrouwen?
Wil je uit eten gaan, dan betekent dat waarschijnlijk meteen een zoektocht naar een geschikt restaurant. Zeker voor veganisten is dat helemaal niet simpel en aldus zwaar vermoeiend. En tegen de tijd dat je iets gevonden hebt, is de avond hoogstwaarschijnlijk al voorbij.
Damn!
Wordt er voor je gekookt, dan zal je lief natuurlijk wel rekening houden met jouw eetgewoonten (want dat is liefde) maar hey…ben je zeker dat ‘ie groentebouillon i.p.v. runderbouillon in de soep heeft gedaan? En heeft hij/zij door dat room of honing óók dierlijke producten zijn?
Voor de meesten onder ons mag dat laatste dan zo logisch als wat klinken, je mag nóóit vergeten dat dit voor anderen vaak niet zo is.
Wanneer je iemand net hebt verteld dat je geen dierlijke producten eet, hoe vaak heb je dan geen zinssneden als ‘maar wat eet je dan wel?’ of ‘ah, maar je eet wel vis dan?’ moeten aanhoren?
Dat bedoel ik 😉
Kortom; vaak associeren mensen dingen als kaas, room of honing niet eens meer met dieren. Ook al kan jij daar met je pet niet bij, je kan het hen evenmin kwalijk nemen. En je nieuwe lief al he-le-maal niet 😉
Dus…wat doe je? Doe jij je mond open om te vragen of de maaltijd effectief vegan is óf hoop je simpelweg het beste?
Of dramatischer gesteld: laat je je nieuwe lief meteen een flinke portie wantrouwen zien of riskeer je dat je zo dadelijk toch een ‘stukje koe’ naar binnen werkt?
Gevoelsmatig zit je dus helemaal klem en misschien is dit zelfs nog maar het 2de contact/afspraakje met hem of haar. Go figure!
Wat je ook beslist te doen; je loopt het risico die goedbedoelende spetter glorierijk te beledigen, danwel je eigen waarden met de voeten te treden. En van geen van beiden wordt je vrolijk.
Wanneer je besluit om het inderdaad even na te vragen (wat natuurlijk de enige juiste oplossing is), is de kans gelukkig wel groot dat het met de spreekwoordelijke mantel der liefde wordt bedekt.
Waarschijnlijk wordt er gewoon eens goed mee gelachen en eindigt de avond zoals gehoopt fantastisch. Oorlogen worden namelijk zelden uitgevochten met vlinders in de buik 😉
Wat als de vlinders weg zijn?
Toch is het geen garantie voor de toekomst. Zo kennen we genoeg verhalen van mensen wiens partner ab-so-luut niks met ‘dat belachelijke gedoe’ te maken willen hebben. Zelfs in die mate dat er quasi dagelijks (want eten doe je nou eenmaal elke dag) ruzie over gemaakt wordt.
Zeker, dit is natuurlijk het vaakst het geval bij mensen die pas later in hun samenwonende/getrouwde leven een andere draai aan hun eetgewoonten hebben gegeven. En waarbij de partner allesbehalve blij is met die ommezwaai.
Ik kan me althans niet voorstellen dat er ruzie gemaakt wordt over iets waar je al van op de hoogte bent vóór je gaat samenhokken (of ik ben dus gewoon super naïef, dat kan ook ;)).
Enfin, zo’n situatie kan je zomaar, op elke leeftijd of fase, van je leven gebeuren. Sommigen vinden zichzelf nu eenmaal opnieuw uit, terwijl de ander liefst alles bij het oude houdt.
De zwarte humor daarvan is dat niemand écht fout zit, maar dat het voor beiden moeilijk wordt om onder 1 dak te leven. Zeker als niemand een strobreed wil toegeven en er niet zonder verwensingen over gecommuniceerd kan worden.
Je familie- of vriendenkring is in dat opzicht eenvoudiger (daar leef je tenslotte niet 24/24 mee samen) maar evengoed kan het ook daar flink fout gaan.
Voor vele moeders is hun plotsklaps veganistisch etende zoon of dochter in eerste instantie bijvoorbeeld een ware nachtmerrie. Meestal een combinatie van bezorgdheid (“maar je hebt vlees toch nodig”?) en onbegrip (“maar je at het altijd zo graag” ?). En ook je vrienden weten ineens niet meer wat ze met je aanmoeten.
Het komt feitelijk hier op neer: nu jij je levensstijl hebt aangepast, is het onvermijdelijk dat ook jouw omgeving daar op 1 of andere manier mee te maken krijgt. En omdat dit bijlange na nog geen algemeen geaccepteerde manier van leven is, is de schok meestal dramatischer dan het zou kunnen (en moeten) zijn.
Het zit in je hoofd
Een en ander heeft natuurlijk te maken met je eigen ‘mindset’; de hoeveelheid zelfbewustzijn en zelfrespect dat jij aan de dag kan leggen. Maar hoewel dat zeker een feit is, begrijp ikzelf als geen ander hoe confronterend zo’n uitspraak kan zijn.
En het wordt dubbel zo erg als je die voorgelegd wordt door anderen die wél probleemloos zijn zoals ze willen zijn. Zonder zich voortdurend te excuseren en ongemakkelijk te voelen.
Bovendien is het voor die laatste categorie mensen vaak ook niet allemaal rozengeur en maneschijn. Het is – vind ik – een héél dunne lijn tussen jezelf respecteren en positiviteit uitstralen en jezelf respecteren en een onuitstaanbare etter zijn. Waar verder ook helemaal niemand mee te maken wil hebben.
En die laatsten… die kom ik online genoeg tegen op allerlei fora en social media :-/
Kortom; respect is een raar iets. Je moet het kunnen opbrengen voor jezelf maar ook steeds tegenover anderen. Zelfs als je dat respect niet meteen zelf krijgt.
Laat je 1 van beiden na, dan is er de spreekwoordelijke stront aan de knikker. Dat merk je snel genoeg.
Natuurlijk; er zit altijd een plafond aan je eigen tolerantie. Kom je in een situatie waarbij er écht geen uitzicht is voor begrip … vermijd die perso(o)n(en) dan gerust 😉
Maak je eigen leven, in je eigen tempo
Waar het allemaal op neerkomt; bepaal je eigen leven en laat ook niemand dat ooit in de weg staan. Maar bedenk steeds dat je jouw pad met gras moet bekleden in plaats van met scherven van molotov cocktails.
Amen 🙂
‘Je levensstijl aanpassen’ versus ‘die goed integreren in je sociale omgeving’…het is iets waar nog véél te vaak aan wordt voorbijgegaan.
De meeste cursussen en online challenges over plantaardig eten (of eender welke manier van gezonder en bewuster eten tout court), focussen zich vaak alleen op de dingen die je wel in je eigen wereldje kan toepassen (lees: je eigen vegan kostje leren maken), maar daarmee ben je natuurlijk nog lang niet waar je zijn wil.
Ik bedoel: zit je nog steeds met een echtgeno(o)t(e) die om biefstuk schreeuwt of een konijn nabootst als je jouw maaltijd op tafel zet! En dat je steeds meer bedrevener wordt in het vermijden van situaties waarbij je je ongemakkelijk voelt, in plaats van de wereld te laten zien hoeveel gezonder, bewuster en gelukkiger je jezelf voelt.
Zonde toch?
Transvegan Jezelf…zonder gedoe
Het is meteen de reden dat we in onze ‘Transvegan Jezelf’ cursus juist veel aandacht besteden aan hoe jij écht in het leven wil staan. En hoe je dat bovendien zonder frustraties, schuldgevoel en een bedroevend kleine vriendenkring voor elkaar krijgt.
En ja…je komt natuurlijk ook gewoon te weten wat voor lekkers de vegan keuken allemaal te bieden heeft 😉
Komen een aantal – niet zo fijne – zaken uit dit artikel jou erg bekend voor? Dan kan het nooit kwaad even te checken wat ‘Transvegan Jezelf’ voor je kan betekenen. Wie zijn of haar levenskwaliteit wil verbeteren, verdient alle support en de beste zorgen!
